Za Pełką biskupem Krakowskim poszedł wkrótce Cypryan biskup Wrocławski, który przesiedziawszy na stolicy swojej lat sześć, dnia 27 Listopada umarł, i w kościele klasztoru Lubieńskiego z należną czcią pochowany został. Następcą jego był Wawrzyniec (Laurenty) kanonik Wrocławski, szlachcic herbu Doliwa, naznaczony wyborem prawnym, za przyzwoleniem Henryka Brodatego książęcia na Wrocławiu, od Henryka arcybiskupa Gnieźnieńskiego potwierdzony i w Ołoboku wyświęcony.
Temi czasy książę Rezański, nazwiskiem Hleb, człowiek niesłychanej srogości i dumy, umyśliwszy nad Rezanami sam wyłącznie panować, sześciu braci rodzonych okrutnie pomordował; wielu także bojarów, których miał w podejrzeniu, że jego zamiarom i usiłowaniom byli przeciwni, rozmaitemi rodzajami śmierci wytracił.
Grzegorz IX biskup Rzymski, jedenastego roku swego papiestwa, na prośbę Inflantskich biskupów, Ryzkiego, Ozelskiego i Dorpackiego, zakon braci mieczowych (militiae Christi) połączył i zjednoczył z zakonem Ś. Maryi Teutońskim, krzyż czarny na białym płaszczu noszącym, tak iż oba odtąd jednym stały się zakonem. Zalecił przytém i postanowił, aby zakon ten zostawał pod zwierzchnością biskupów.
Po zgonie Romana książęcia Włodzimierskiego i Halickiego, poległego pod Zawichostem, który już-to przemocą już zabiegami i szczodremi dary nad całą niemal Rusią przywłaszczył sobie był panowanie, i książąt Ruskich porobił swemi dannikami i hołdownikami, wielu tuszyło posiąśdź władztwo Rusi, bądź orężem, bądź prośbą, bądź przekupstwem. Ale panowie i bojarowie Ruscy poróżnieni w chęciach wystawili kraj na okropne wewnątrz zawieruchy. Dla utłumienia zatém domowej wojny, uznała starszyzna za rzecz konieczną udać się do narodów ościennych, aby przy pomocy i orężu którego z sąsiadów zapobiedz wszczętym i mogącym jeszcze później wyniknąć klęskom. A lubo niektórzy radzili zażądać wsparcia od Polaków, a nawet przejść pod ich panowanie, świeża atoli pamięć klęski doznanej pod
