Strona:Jana Długosza Dziejów Polskich ksiąg dwanaście - Tom II.djvu/188

Ta strona została przepisana.

i datkiem, że od Adolfa arcybiskupa Kolońskiego, który wprzódy Ottona był wybrał i koronował, został także obrany i koronowany, gdy przeciw Ottonowi w siły i przewagę coraz więcej urastał, zginął zdradziecko od Bertolda grabi palatyna Witknilinbach, stronnika Ottonowego, który pod pozorem przyjaźni zabił go był w Bambergu. Ztąd wielkie w Niemczech powstały rozruchy, zaledwo uspokojone przez Innocentego papieża, który mając dom Szwabski w nienawiści, z przyczyny krzywd, jakie był Henryk wyrządził kościołowi, sprzyjał stronie Ottona. Sam Otto, zaślubiwszy sobie córkę Filipa swego współzawodnika, i uspokoiwszy Niemcy, przybył z potężném wojskiem do Rzymu, gdzie z wielką czcią i przychylnością przyjęty, dnia trzydziestego pierwszego Września w kościele Ś. Piotra od Innocentego papieża cesarskie otrzymał namaszczenie.

Rok Pański 1209.
Andrzej król Węgierski, mszcząc się wypędzenia swego syna z księstwa Halickiego, posyła go na Ruś z wielkiém wojskiem Węgierskiém i Polskiém. Rusini Węgrom i Polakom zadają klęskę, przyczém biorą w niewolą Kolomana, którego wraz z żoną książę Mścisław wypuścić nie chce.

Andrzej król Węgierski, oburzony wypędzeniem syna swego Kolomana z królestwa Halickiego, gotował wielką przeciw Rusinom wyprawę, przedsiębraną z znacznym nakładem i staraniem. Nie tajno mu bowiem było, że wszyscy książęta Ruscy spiknęli się na jego strącenie, i wielkie czynili uzbrojenia do wojny mającej się toczyć tego roku. Dwojakie oni widzieli przed sobą niebezpieczeństwo: jedno, iżby Węgrzyni ich kraju nie opanowali, gdyby Koloman ustalił się na tronie Halickim; drugie, żeby za oblężenie i zdobycie w roku przeszłym Halicza z Kolomanem, tudzież liczne morderstwa i bezprawia przez siebie i Połowców popełnione w Haliczu, słusznej nie ponieśli kary. Król zaś Węgierski Andrzej dowiedziawszy się, że książęta Ruscy liczne hordy Połowców zaciągnęli w posiłku, słał wzajem o nie do Leszka Białego monarchy Polskiego, i otrzymał znaczne wojsko z Polaków złożone na wojnę Halicką. Gdy przeto między królem Andrzejem i Leszkiem książęciem stanęło zbrojne przymierze, obadwa wojska, Węgierskie i Polskie, przybyły pod Halicz; prowadził pierwsze palatyn Węgierski Attilia Filnya, drugie Mikołaj (?) wojewoda Krakowski, wódz dzielny i ćwiczony w boju. Nie ociągali się i Rusini; czterej bowiem książęta, Mścisław Mścisławic, Włodzimierz Rurykowic, Rościsław Dawidowic, i drugi Ro-