Papież Innocenty IV zatwierdził klasztor mniszek zakonu Ś. Benedykta w Staniątkach, w dyecezyi Krakowskiej położony, który był Klemens z Klimuntowa, herbu i rodu Gryffów, kasztelan Krakowski, założył i własnym nakładem z cegieł wymurował i uposażył. Zwłoki tegoż kasztelana Klemensa i jego żony Racławy (Raczslawa) spoczywają w zakrystyi rzeczonego kościoła, gdzie mają swoje grobowce.
Dnia dziewiątego Lutego umarł Bogufał biskup Poznański w swojej wsi biskupiej Solcu, przesiedziawszy na stolicy lat dziesięć, tygodni sześć i dni piętnaście; pochowano go w kościele Poznańskim. Mąż uczony i nauk miłośnik, zapisał zbiór znaczny książek wielkiej wartości rzeczonemu kościołowi Poznańskiemu. Jego staraniem dla tegoż kościoła wymurowano z gruntu chór nowy i piękny, nierównie obszerniejszy od dawnego, który zburzono jako w wielu miejscach porysowany. Po jego śmierci kanonicy naznaczywszy kapitułę na Niedzielę trzecią postu (Oculi) i zgodziwszy się przez umowę poprzednią na Piotra proboszcza, Piotra dziekana i Gerarda scholastyka Poznańskiego, obrali drogą kompromissu biskupem rzeczonego Piotra dziekana, rodu szlacheckiego, herbu Prawdzic, cnotliwego, sumiennego i rzadkiej pobożności męża. Temu jednak wyborowi Fulko arcybiskup Gnieźnieński odmówił potwierdzenia; miał bowiem od Hugona, kardynała i legata Stolicy Apostolskiej na całe Niemcy i Polskę, zakaz potwierdzania biskupów. A lubo kapituła Poznańska, wyprawiwszy do Hugona kardynała powtórne poselstwo, (pierwszych bowiem posłów w drodze schwytano i złupiono), otrzymała wydane do arcybiskupa Gnieźnieńskiego polecenie, aby wybranego biskupa potwierdził, a razem pismo odwołujące zakaz potwierdzania przezeń Polskich biskupów; gdy jednakże w dniu naznaczonym od Fulkona arcybiskupa Gnieźnieńskiego do potwierdzenia tegoż wyboru w Sławnie, Teofil Kuszask archidyakon Gnieźnieński i kanonik Poznański, tudzież Jan archidyakon Poznański, obrażeni, że do tej elekcyi z ujmą dla nich nie byli wezwani, wystąpili przeciw dokonanemu wyborowi, potwierdzenie nie przyszło do skutku. Atoli Opizo opat Messeński (Mezanus) powtórnie jako nuncyusz wysłany do Polski; strony poróżnione wezwawszy do siebie do Wrocławia, pogodził je i uspo-
