wa, kanclerz książęcia Bolesława Wstydliwego, zgodnemi głosy w drodze kompromissu, przez wyznaczonych do tego mężów, jako to Gerarda proboszcza Wiślickiego, mistrza Stefana, i Wysza (Vyszon), kanoników Krakowskich, dnia siódmego Września obrany został biskupem, i w tymże roku od metropolity Janusza arcybiskupa Gnieźnieńskiego w dzień ŚŚ. Szymona i Judy w Uniejowie potwierdzony; roku zaś następnego w Lelowie w Niedzielę drugą postu przez tegoż Janusza metropolitę na biskupa wyświęcony. Pragnął od dawna rzeczony Prandota biskup Krakowski, mąż świątobliwy i z wielu cnót u ludzi głośny, skończyć życie, i przenieść się z tego padołu nieszczęść do Stwórcy swego i wiekuistej szczęśliwości.
Aczkolwiek Henryk książę Szląski i Wrocławski, syn Henryka zabitego od Tatarów, przez wszystkie lata od czasu podziału księstw ojczystych, z bratem swoim Władysławem arcybiskupem Salcburskim, który był jego części współdziedzicem, żył w zgodzie i jedności, za poduszczeniem jednak niektórych z pomiędzy szlachty, podejrzanych także o strucie rzeczonego Henryka, wszczęły się między nimi i do tego stopnia obostrzyły niechęci, że księstwo Wrocławskie na dwie rozerwali części. Wszelako książę Henryk, gdy z przyczyny długiej słabości i działającej w nim trucizny czuł się bliskim śmierci, przyzwał brata Władysława arcybiskupa Salcburskiego, i poruczył mu w opiekę dwoje potomstwa swego z pierwszej żony Judyty, córki Konrada książęcia Mazowieckiego, to jest Henryka syna i córkę Jadwigę, jeszcze nie wyszłych z małoletności, tudzież drugą żonę swoję, córkę książęcia Saskiego, którą był po zgonie pierwszej zaślubił, i księstwo Wrocławskie, z prośbą, aby nad niém przyjął rząd i pieczę; poczém opatrzony śś. Sakramentami dnia piątego Grudnia umarł, i w klasztorze Ś. Klary pochowany został.
Prawie pod tenże sam czas zszedł ze świata odszczepieniec kościoła Daniel król Rusi, zostawiwszy dwóch synów, Lwa i Romana. Ten skalał
