homiu w klasztorze Braci mniejszych, którego budowę sam z wielkim nakładem był rozpoczął, pochowany został. A lubo Filip arcybiskup Granu ciało jego z rzeczonego klasztoru przemocą zabrał i przeniósł do swego Strygońskiego kościoła, wszelako, po wytoczeniu o to sporu przed stolicą Apostolską przez Braci mniejszych, z rozkazu papieża Grzegorza III przymuszony był oddać je i przenieść na pierwotne miejsce. Nastąpił po nim na królestwo Węgierskie syn jego starszy Stefan, brat rodzony Kunegundy, Bolesława Wstydliwego żony, koronowany w stołeczném mieście Białogrodzie.
Dnia dwudziestego trzeciego Września odprawił się synod prowincyonalny w mieście Sieradzu, nakazany i zwołany przez Janusza arcybiskupa Gnieźnieńskiego, który mu osobiście przewodniczył. Zjechali się nań Paweł Krakowski, Tomasz Wrocławski, Mikołaj Poznański, Piotr Płocki i Wilhelm Lubuski, biskupi.
Po zmarłym mistrzu Pruskim Ludwiku de Baldersheim (Baldenstein), nastąpił zgodnie obrany ósmy mistrz Teodoryk. Mestwin zaś, książę Pomorski, posłyszawszy o śmierci Ludwika, z przeważną wojsk swoich potęgą wkroczył do ziemi Chełmińskiej, i srodze kraj ten, a zwłaszcza dobra biskupstwa Pomezańskiego, mieczem, ogniem i łupiestwami spustoszył. Ale gdy z jeńcami i zdobyczą powracał, poszedł za nim w pogoń z ludem swoim Teodoryk mistrz Pruski, i mszcząc się nawzajem na Mestwinie, znaczną część Pomorza ogniem i orężem spustoszył.
Tomasz albo Tomek, biskup Płocki, przesiedziawszy na stolicy Płockiej lat ośm, paraliżem tknięty umarł i w kościele Płockim pochowany został. Po nim nastąpił prawnie obrany Gosław II, kanonik Płocki, szlachcic herbu Gryf, od Janusza arcybiskupa, za przychylném zezwoleniem Ziemowita i Kazimierza, książąt Mazowieckich, na biskupstwie potwierdzony i wyświęcony.
