wet, że dla niego, jeśliby żądał, gotów był własnego króla Przemysława odstąpić. Ale Rudolf król Rzymski, brzydząc się rozlewem krwi chrześciańskiej, wyprawił do króla Przemysława posłów, z przestrogą, „aby się pomiarkował, a zaniechał walki z silniejszym nieprzyjacielem, gdy sam zwłaszcza wśród swoich otoczony jest nieprzyjaciołmi.“ Przemysław atoli, z poselstwa tego większej jeszcze nabrawszy dumy, o świcie dnia następnego, dwudziestego siódmego Sierpnia, z królem Rudolfem stoczył bitwę, w której wielu z obu stron legło, Rudolf jednakże przemógł, a Przemysław od Miloty i innych Czechów wspólników jego zdrady opuszczony, mężnie bijąc się i upadające w boju siły krzepiąc, zginął; zwłoki jego przewieziono do Pragi i w kościele katedralnym pochowano. Po nim na królestwo Czeskie wstąpił Wacław syn jego, pięcioletni dzieciuch, nad którym opiekę sprawował Otto Długi margrabia Brandeburski (tak bowiem ojciec za życia rozporządził) i równie Wacława małoletniego, jak i matkę jego królową Kunegundę, z Pragi do zamku Bezdzieży nocą sprowadził, a Czechów usunąwszy, dał im do posługi Sasów. Przez tę atoli opiekę Czechy popadły w wielką niedolę, Sasi bowiem uciskali Czechów. Król Rudolf po odniesioném zwycięztwie zamierzał splądrować Czeskie królestwo, ale na prośby Czechów odnowiono dawne przymierze, które Rudolf stwierdził wydaniem córki swojej Gruty za Wacława, syna poległego króla.
Po zgonie Przemysława króla Czeskiego, Henryk IV zwany Probus, książę Wrocławski, upomniał się o zamek i miasto Kłodzko, które panowie Wrocławscy dali i zapisali królowi Przemysławowi, za przychylenie się do ich strony i udzielenie im pomocy przeciw Bolesławowi Rogatce książęciu Lignickiemu. Aby zaś praw dożywotnich Przemysława króla nie uważał kto za obowięzujące na zawsze, pisał się nie tylko książęciem Wrocławskim, ale panem i dziedzicem Kłodzka, dla usunienia wszelkiej na przyszłość wątpliwości. Pojął wtedy w małżeństwo Mechtyldę dziewicę, córkę Ottona Długiego margrabi Brandeburskiego, który jako zarządzający Czechami głośny był i słynny w owym czasie.
Syn książęcia Litewskiego, zwany Trojnat (Trinote), ściągnąwszy wojska Litewskie i Pruskie, które trzydzieści tysięcy ludzi
