wowi książęciu pewne dzierżawy i dochody, aby opatrzony stosownie do swego stanu i godności, spokojniej oczekiwał mającej się ponowić wojny przeciw Polsce w celu przywrócenia go na stolicę książęcą. Nadto syna jego młodszego, imieniem Konrada, który dla szczupłych goleni zwany był Laskonogim, oddał na wychowanie opatowi Fuldeńskiemu, aby ten ćwiczyć go kazał w naukach i sposobił do stanu duchownego; oboje bowiem rodzice dla nieudatnej jego postawy przeznaczali go raczej do klasztoru niż do świeckiego zawodu.
Bogufał biskup Poznański, dwa lata przesiedziawszy na stolicy biskupiej, chorobą czy wiekiem skołatany umarł, i w kościele Poznańskim pochowany został. Gdy o następcę na biskupstwo nie było zgody w kapitule, naznaczony przez papieża Eugeniusza III Piano Włoch, rodu szlachetnego, objął stolicę.
Bolesław, książę i monarcha Polski, nazwiskiem Kędzierzawy, widząc kraj zewsząd uspokojony i pod rządem swoim za łaską Bożą kwitnący, pragnął jeszcze pomyślność jego ustalić i nową pociechą uwieńczyć, i tym celem umyślił wejść w związki powinowactwa z Wszewłodzimierzem Ruskim, na ów czas książęciem Halickim, biorąc jego córkę imieniem Anastazyą za żonę. Którą gdy z bogatym posagiem ojciec i książęta Ruscy odprowadzili do Krakowa, zaślubiono ją rzeczonemu Bolesławowi, a gody weselne odbywały się w Krakowie przez dni kilkanaście, uświetnione obecnością wielu prałatów i panów Polskich, i rycerskiemi igrzyskami, już-to kopijników, już innego rodzaju harcerzy. Za jego przykładem, Mieczysław albo Mieszko, książę Wielkopolski, wziął w małżeństwo drugą córkę Wszewłodzimierza książęcia Ruskiego, imieniem Eudoxyą, a uroczystość weselną według zwyczaju odprawił w Poznaniu. Wkrótce jednakże Eudoxya umarła, nie zostawiwszy żadnego płci męzkiej potomka.
