zaklinała książęcia Przemysława, ażeby jej życia nie odbierał, ale kazał ją do ojcowskiego domu choć w najlichszém odzieniu odesłać.
Ku końcowi miesiąca Czerwca wyroił się w Prusach w wielkiej mnogości owad zgubliwy, z ogonem jak u raka, od którego wiele ludzi wyginęło; tak bowiem ukłócie jego było jadowite, że kogo tylko jego żądło dotknęło, nazajutrz albo trzeciego dnia umierać musiał.
Ale większej klęski doznały Węgry od Tatarów, niżli Prusacy od onego owadu. Ci bowiem podmówieni przez Kumanów, których Węgrzyni byli pokonali, po oktawie Trzech Króli wpadli do Węgier, i roznieśli aż pod Peszt i Budę łupiestwa i mordy; w takiej zaś zawitali mnogości, że Władysław król Węgierski nie odważył się bitwy z nimi stoczyć. A pogościwszy w Węgrzech zbyt długo, bo aż do świąt Wielkiejnocy, zrządzili w nich niezmierne szkody, tak iż w niedostatku bydła i koni, ludzie sami zaprzągali się do wozów i pługów, i pełnili służbę roboczego bydła. Aż wreszcie pomór wielki, który wiele tysięcy Tatarów sprzątał, przymusił ich do ustąpienia z Węgier. Najechali tegoż roku Tatarzy cesarstwo Konstantynopolitańskie, i dopełniwszy w niém najstraszliwszych rzezi, wiele krain cesarstwa tego opanowali.
We Środę po oktawie święta Zmartwychwstania, dnia dwudziestego siódmego Marca, umarł w Perudżyi Marcin IV papież, przesiedziawszy na stolicy lat trzy; pochowano go w kościele katedralnym. Po nim nastąpił Jakób de Sabello, kardynał dyakon, rodem Rzymianin, z domu starożytnego Sabellów, nazwany Honoryuszem IV. Mąż rozumny i nikomu nie szkodzący. Po dokonanym wyborze swoim wrócił do Rzymu, i podle kościoła Ś. Sabiny na górze Awentyńskiej pobudował pałace. Obrany zaś był papieżem w Perudżyi dnia ostatniego Marca, a w dniu czwartym mie-
