natchnienie własnej pobożności, ale i namowy Jana arcybiskupa Gnieźnieńskiego, który w całém życiu swojém starał się o pomnożenie chwały Boskiej.
Oldrzych (Udalryk) syn Sobiesława książęcia Czeskiego, przesiedziawszy czas jakiś w Niemczech, kędy chronił się był przed Władysławem książęciem Czeskim, który po ojcu jego Sobiesławie rządy państwa odzierżył, wrócił do Czech. Ale widząc, że Władysław nie był dla niego tak szczerym i przychylnym jak się spodziewał, i obawiając się jego prześladowania, uciekł z drużyną swych przyjacioł do Polski, której ojciec jego Sobiesław za odebrane dobrodziejstwa taką się był niewdzięcznością odpłacił, i u Bolesława Kędzierzawego książęcia i monarchy Polskiego nie tylko przytułek znalazł, ale nadto przychylność i łaskę.
Anastazy III papież, który władał na stolicy rok jeden, miesięcy cztery i dni dwadzieścia cztery, umarł i w kościele Ś. Piotra w grobowcu porfirowym pochowany został. Po jego śmierci Mikołaj biskup Albański i kardynał, rodem Anglik, wstąpił na stolicę papieską pod imieniem Adryana III.
Mieczysław książę Wielkopolski i Pomorski, za swoje dzieła pobożne, a zwłaszcza założenie klasztoru Lubieńskiego i kościoła kolegiackiego Ś. Pawła w Kaliszu, szczodrą od Boga otrzymał nagrodę. Żona bowiem jego, księżna Gertruda, powiła mu syna, którego przyjściem na świat uradowany książę Mieczysław, w mieście Poznaniu naznaczył wielki zjazd u dworu, i chrzciny uroczyście przez dni kilka obchodził; syna zaś nowonarodzonego nazwał przy chrzcie Ottonem, aby nie ginęło w pamięci imię cesarzów Ottonów, z których i on po matce ród swój wywodził.
Stefan biskup Poznański, po pięciu latach zarządzania biskupstwem, tknięty paraliżem umarł i w kościele Poznańskim pochowany został. Po nim nastąpił Radwan, scholastyk Poznański, szlachcic z domu Szreniawitów, wybrany przez elekcyą prawną, a od Janisława arcybiskupa Gnieźnieńskiego potwierdzony i w kościele Uniejowskim za zezwoleniem Mieczysława książęcia Wielkiej Polski na biskupa poświęcony.
