Po zejściu Bolesława Kędzierzawego, książęcia Polskiego i monarchy, Mieczysław książę Wielkiej Polski i Pomorza, Kazimierz książę Sandomierski, tudzież Bolesław, Mieczysław i Konrad książęta Szlązcy, złożyli w Krakowie zjazd, w celu ustanowienia nowego książęcia i pana. A lubo panowie ziemi Krakowskiej z wszelką starali się o to usilnością, aby na rządy państwa nastąpił Kazimierz książę Sandomierski, gdy jednakże rada i panowie Wielkiej Polski, Szląska, Pomorza i innych ziem Polskich, podnieśli głosy za wyborem Mieczysława nazwanego Starym, książęcia Wielkiej Polski i Pomorza, Krakowianie przewadze ich ustąpić musieli. Zaczem Mieczysław, za zgodą powszechną książąt, prałatów i panów Polskich, książęciem i monarchą Polskim ogłoszony, objął rządy państwa; zamek Krakowski, miasto i ziemia Krakowska poddały się jego władzy. Nie chciano przyznać pierwszeństwa Kazimierzowi książęciu Sandomierskiemu przed Mieczysławem książęciem, dla uniknienia mogących ztąd powstać nienawiści i waśni. A nadto spodziewali się wszyscy, że Mieczysław Stary panować będzie roztropnie i sprawiedliwie, i rządy swoje wielką chwałą uświetni.
Stefan król Węgierski, zagrożony buntem i rokoszem własnego wojska, i w dzień ŚŚ. Gerwazego i Protazego od licznej watahy Węgrów napadniony, uciekł do zamku Zemplina, gdzie dnia jedenastego Kwietnia umarł. Nastąpił po nim brat jego Bela, a syn Gejzy, wytępiciel łotrów i złodziei.
