Po zgonie Bolesława Kędzierzawego, osadzony na tronie monarchicznym za zgodą powszechną i wyborem Mieczysław książę Wielkopolski i Pomorski, nie ziścił nadziei Polaków, głoszących pochlebnie, że pod jego rządem i zwierzchnictwem pożyją błogiego szczęścia i pokoju; wnet bowiem początki swego panowania splamił gwałtami i okrucieństwem. Jakkolwiek z lat młodzieńczych świeciły w nim przymioty rzadkiej i przedziwnej roztropności, dla której uzyskał przezwisko Starego, zbytnie jednak powodzenie podsyciwszy jego dumę, obłąkało umysł i sprowadziło z drogi słuszności i sprawiedliwości. Miał rzeczony Mieczysław z powodu licznego potomstwa, jako ojciec pięciu synów, Ottona, Stefana, Bolesława, Mieczysława i Władysława, z których dwaj pierwsi urodzeni byli z córki króla Węgierskiego, trzej drudzy z siostry ciotecznej cesarza Fryderyka, i kilku córek w świetne powydawanych domy, tudzież dla znakomitych majętności i bogactw, wielką przewagę i wziętość. Jakoż z sąsiedniemi książęty połączył się był licznemi węzły powinowactwa, zaślubiwszy jednę z córek Sobiesławowi książęciu Czeskiemu, drugą książęciu Saskiemu, trzecią Fryderykowi książęciu Lotaryngii, czwartą i piątą Bogusławowi książęciu Pomorskiemu i synowi jego Bogusławowi.
