umarł i w kościele Płockim pochowany został. W jego miejsce kapituła, złożywszy elekcyą w dniu pierwszym Stycznia, obrała tajemnemi głosy Dobiesława Sowkę z Golczewa, szlachcica herbu Prawdzic, kanonika Płockiego, a brata rodzonego dwóch bezpośrednich na tej stolicy poprzedników, to jest Mikołaja i Stanisława biskupów; który za przychylném zezwoleniem Ziemowita i Janusza książąt Mazowieckich, od Janusza arcybiskupa Gnieźnieńskiego otrzymał potwierdzenie i wyświęcenie.
Ludwik książę Brzegski, stosownie do umowy, którą był zawarł Karol cesarz i król Czeski, godząc poróżnionych między sobą braci Wacława książęcia Lignickiego i rzeczonego Ludwika, postanowiwszy wykupić połowę księstwa Brzegskiego sprzedaną przez Wacława książęcia Lignickiego Bolesławowi książęciu Świdnickiemu z niechęci ku Ludwikowi, tę część, którą był Bolesław książę Świdnicki przy śmierci książętom Opolskim Władysławowi i Bolesławowi jako krewnym swoim odkazał, spłacił dwoma tysiącami grzywien, i miasta główne tej dzielnicy, Grotków, Byczynę (Piczczen) i Kruczborg objął w swoje posiadanie. Ale książęta Opolscy Władysław i Bolesław, uważając się za wielce pokrzywdzonych, że ich Ludwik książę Brzegski wyzuł w ten sposób z drugiej księstwa Brzegskiego połowy, wszczynali z nim wielokrotne zatargi i najeżdżali księstwo Brzegskie. Ludwik książę Brzegski, oburzony taką napaścią, dawał im opór, i z małej iskierki rozniecił się pożar walnej z obu stron wojny. Po stoczeniu krwawej bitwy pod Kruczborgiem, zwycięztwo dostało się książęciu Brzegskiemu Ludwikowi, którego sprawa była słuszniejszą. Odtąd korzystając z długiego pokoju, założony i uposażony przez siebie i brata swego książęcia Wacława w mieście Brzegu kościoł ku czci Ś. Jana Chrzciciela i Ś. Jadwigi, za których przyczyną odniósł jak wyznawał nad przeciwnikami swemi zwycięztwo, podwyższył ustanowieniem w tymże kościele kollegiaty i osadzeniem pewnej liczby kanoników, wyjednawszy na to u Stolicy Apostolskiej przywilej, aby dziekan tameczny w dni uroczyste używał infuły biskupiej i pastorału, i ustanowiwszy tamże mansyonarzy, którzyby godzinki o Najświętszej
