Strona:Jana Długosza Dziejów Polskich ksiąg dwanaście - Tom III.djvu/318

Ta strona została przepisana.
JANA DŁUGOSZA
DZIEJÓW POLSKICH
KSIĘGA DZIESIĄTA.


Rok Pański 1370.
Po śmierci Kazimierza króla Polskiego, Hasso v. Huchtenhein bierze przemocą zamek Santok; książęta zaś Litewscy za zdradą Petrasza Turskiego zajmują i burzą zamek Włodzimierz, a w powrocie do Litwy ziemię Sandomierską pustoszą i z klasztoru Łysogórskiego uprowadzają drzewo Krzyża Świętego, które atoli, z powodu zatrzymania się wozu na granicy królestwa, zmuszeni są oddać Polakom.

Po śmierci Kazimierza II, dostojnego króla Polskiego, gwiazdy najświetniejszej Polaków, który z osobliwszej miłości swego kraju i rodu królestwo Polskie tak wysoko wzniósł, ozdobił i uświetnił, zawrzała zaraz w zawistnych wrogach Polski żądza zagarnienia królestwa, jego zamków, warowni i ziem pogranicznych, acz za życia Kazimierza lękając się jego oręża spokojnie dosiadywali. Skoro więc doszła ich wieść o zejściu króla Kazimierza, wnet jakby za daném sobie hasłem ruszyli zbrojno na opanowanie królestwa Polskiego. A naprzód rycerz Hasso v. Huchtenhein syn Hassona v. Vedel, starosta Ottona margrabi Brandeburskiego, syna Ludwika niegdyś króla Rzymskiego, za zdradą dwóch Sasów przebywających w zamku Santoku, którzy przez trzeciego zawiadomili go o nieobecności Sędziwoja z Wiru (Wirh) kasztelana Bnińskiego, starosty Santockiego zamku, słabej tegoż zamku obronie