Strona:Jana Długosza Dziejów Polskich ksiąg dwanaście - Tom III.djvu/389

Wrocławskiej, biskupem Wrocławskim, a w jego miejsce osadził Adama Kietlicza kanonika Lubuskiego na stolicy Lubuskiej. Wacław król Czeski obrażony, że to się stało bez jego wiedzy i zezwolenia, usiłował w rozmaity sposób wybór ten unieważnić. A naprzód prałatom i kanonikom Wrocławskim zakazał pod najsurowszemi karami, aby go nie wprowadzali w posiadanie zamków i miast do kościoła Wrocławskiego należących. A lubo niektórzy z kanoników Wrocławskich posłuchali chętnie zakazu Wacława króla Czeskiego i oświadczyli się przeciw wyborowi Wacława biskupa, większa część atoli i starszyzna kapituły uznała go za prawego arcybiskupa, i mimo pogróżek królewskich oddano mu zamki i miasta do Wrocławskiego kościoła należące. Wszczęte zaś od dawna i samą długością czasu podsycane niezgody uspokojono zgodnym acz niesprawiedliwym układem, mocą którego odpuszczono Wacławowi królowi wszystkie szkody, jakie kościołowi Wrocławskiemu wyrządził, i pięć tysięcy grzywien wypożyczone przez kapitułę Wrocławską ojcu jego Karolowi, do czego przyłożono jeszcze nowe datki pieniężne dla ugłaskania gniewu króla Wacława. Tę tylko jednę kościoł pozyskał ulgę w swym żalu, tę pociechę jedyną, że w pomienionej ugodzie zastrzeżono, ażeby rajcy Wrocławscy nowo wybierani, po dokonanej elekcyi, z wietnicy nie wprost do domu ale wprzódy szli do kościoła katedralnego, i tam w obec kanoników uroczystą składali przysięgę, że bronić i przestrzegać będą praw i swobód kościoła.

Gedymin książę Litewski dzieli swoje państwa pomiędzy siedmiu synów; z których Olgerd i Kiejstut, zmówiwszy się z sobą, Jawnutę brata wypędzają z Wilna, Olgerd rościąga władzę nad wszystkimi, a obadwaj zawierają sojusz i stwierdzają go przysięgą.

 Zamierzając opisać w tém dziele zaburzenia i klęski, wszczęte od dawna na Litwie, a teraz gwałtownie wybuchłe, wyboczyć nieco muszę od rzeczy Polskich, a dla lepszego wyjaśnienia dziejów poprzednich i następnych wywieśdź początek Litewskich książąt, którym Opatrzność przeznaczyła rządy w Polsce, odrzuciwszy ród królów Polskich za wielorakie przestępstwa i grzechy. Po Gedyminie, który długo w Litwie panował, przywłaszczywszy sobie rządy i zgładziwszy prawego książęcia, przy którym sprawował urząd koniuszego, zostało siedmiu synów, między których ojciec jeszcze za życia ziemie od Rusi oderwane w ten sposób podzielił, że Montywidowi najstarszemu przeznaczył Kiernów i Słonim, Narymundowi Pińsk, Krewo zaś Olgierdowi, któremu książę Ruski Witebski dawszy