Strona:Jana Długosza Dziejów Polskich ksiąg dwanaście - Tom III.djvu/410

Ta strona została przepisana.

między panami i rycerstwem a Domaratem starostą Wielkopolskim, ten jak mniemano główny był powód, że Domarat u Ludwika króla stanął był na przeszkodzie zgodnym i prawnym wyborom Dobrogosta na Gnieźnieńską a Mikołaja scholastyka na Poznańską stolicę; inne bowiem uciążliwości, i ściąganie zbyt wielkich kar pieniężnych, nie byłyby zapaliły tak niezbożnej wojny domowej. Potém starosta Domarat dobywać począł zameczku Ostroroga, do którego się był Sędziwój Swidwa schronił; ale gdy szturm całodzienny okazał się bezskutecznym, a przytém gruchnęła wieść fałszywa, że świeże wojsko Polskie z Poznania na pomoc Sędziwojowi nadciągało, Domarat przestraszony niewcześnie odstąpił od oblężenia, i poszedł z wojskiem swojém pod Oborniki, gdzie od dnia siedmastego Lutego aż do ósmego Marca stojąc obozem, całą okolicę między Poznaniem, Bukiem, Wronkami i rzeką Wartą, ustawicznemi napady plądrował. Podobne spustoszenia z jego rozkazu szerzyli w różnych stronach związkowi Domarata, wypadając z swych stanowisk, czemu szlachta napróżno usiłowała przeszkodzić.

Elżbieta królowa Węgierska, na prośby Polaków, obiecuje im przysłać drugą córkę swoję Jadwigę, zaręczoną książęciu Austryi, ale pod tym warunkiem, aby po koronacyi wróciła do matki. Polacy dla naradzenia się w tym przedmiocie naznaczają zjazd w Sieradzu, a tymczasem, za zezwoleniem królowej, zawierają rozejm między Domaratem starostą a jego przeciwnikami, szlachtą Wielkiej Polski.

Elżbieta królowa Węgierska, wdowa po Ludwiku, na ustawiczne poselstwa i prośby panów Polskich, aby jak najrychlej przysłała do królestwa Polskiego jednę z córek swoich, któraby zaślubiona jakiemu Polakom upodobanemu książęciu objęła rządy państwa, słysząc wyraźne ich oświadczenia, że dłużej nie ścierpią bezkrólewia, „z przyczyny wzmagających się w Wielkiej Polsce klęsk i zamieszek“, wysłała wreszcie Mikołaja biskupa Wesprymeńskiego i dwóch baronów Węgierskich na zjazd (conventus) który dnia dwudziestego szóstego miesiąca Lutego zebrał się w Sieradzu. Ci zaproszeni do rady złożonej z licznego grona prałatów i panów Polskich, gdy im głos zabrać dozwolono, na mocy upoważnienia okazanego na piśmie, uwolnili prałatów, panów i starszyznę królestwa Polskiego od przysięgi na wierność i posłuszeństwo starszej córce króla Ludwika Maryi i jej mężowi Zygmuntowi margrabi, i oświadczyli, że wdowa po Ludwiku królowa Elżbieta drugą córkę młodszą, Jadwigę, Wilhelmowi książęciu Austryi przez króla Ludwika w małżeństwo