syna jego książęcia Witołda, wysiadującego u Krzyżaków Pruskich na wygnaniu, którzy między wszystkimi książętami Litwy celowali rozumem i wyższemi umysłu przymiotami, zwierzchnią władzę sprawował, a dla licznego rodu swoich braci, chociaż człek płytkiego rozumu i małych zdolności, słynął jednak zręcznością tak w myśliwskich gonitwach jak i sprawowaniu rządów. Te uwagi i względy były Polakom powodem, że bardziej Jagiełłę niż Witołda, męża wspaniałego umysłu, a wielkością czynów podobnego Alexandrowi Macedońskiemu, za króla sobie życzyli.
Łagodna i przychylności pełna odpowiedź Elżbiety królowej Węgierskiej, wdowy po Ludwiku, oznajmiona przez posłów Polskich i Litewskich, zwróciła uwagę wielu panów Polskich na Jagiełłę, książęcia Litewskiego; poczęli więc myśleć o wyniesieniu go na królestwo i połączeniu ślubnym związkiem z Jadwigą. Naznaczono zjazd w Krakowie, na który jednak nie wielu z panów Wielkopolskich przybyło, bądź to, że wojna domowa jeszcze w tych stronach zupełnie była nie ucichła, bądź że skłonniejszemi byli do poddania się rządom Ziemowita książęcia Mazowieckiego. Radzono zatém i żwawo o tém rozprawiano przez dni kilka, azali Jagiełło książę Litewski miał być na królestwo Polskie wzięty. Przykrą i bolesną niektórym z panów radnych zdawało się to rzeczą, aby pominąwszy własnych i chrześciańskich książąt, obcego i poganina sadzać na stolicy królewskiej. I tego zdania byli wszyscy, którzy bliżej otaczali Jadwigę odpychającą śluby z Jagiełłą ze wstrętem. Ale większa część rozsądniejszych i zdrowiej myślących, powodowana głównie widokiem rozszerzenia wiary chrześciańskiej i ubezpieczenia królestwa Polskiego, innych wreszcie korzyści, które Litwin nastręczał, radzili powołać na królestwo Jagiełłę, zbijając przeciwne zdania i niechęć królowej Jadwigi nadzieją nawrócenia do wiary chrześciańskiej tak wielkich ludów i narodów. Przekładali: „że Polska uzyska przez to największą zaletę, zasługę i chwałę wiekopomną, gdy za jej sprawą światło prawej wiary chrześciańskiej zajaśnieje w Litwie, Żmudzi i u innych narodów pogańskich.“ A gdy to zdanie, ze względu na samą wiarę chrześciańską, mimo wstręt do Jagiełły, przeważało na-
