Papież Bonifacy IX dowiedziawszy się, że biskupstwo Płockie z dwojakiej przyczyny, to jest przez małżeństwo a potém śmierć Henryka książęcia Mazowieckiego, potwierdzonego na tej stolicy, osierociało, zważywszy nadto, że kapituła Płocka zbyt długo odwlekała wybór nowego pasterza, i że z tych powodów osadzenie rzeczonego biskupstwa stało się rzeczą Stolicy papieskiej, mianował biskupem Płockim Mamfiola, krewnego swego, pochodzeniem Włocha, Rzymianina szlachetnego rodu. Ale chociaż uprzejmemi naprzód listy, a potém pogróżkami klątwy nalegał papież na książąt Mazowieckich i kapitułę Płocką, aby rzeczonego Mamfiolę wprowadzono w posiadanie biskupstwa, wszystkie atoli jego usiłowania skończyły się bezskutecznie na rozdwojeniu wyboru i pogardzie kar kościelnych. Mienił się jednak i pisał rzeczony Włoch przez cztery lata po otrzymaném wyświęceniu w Rzymie biskupem Płockim, i tyleż lat po niém przeżywszy umarł, pochowany w klasztorze ad Aram coeli.
W Niedzielę, dnia dwudziestego ósmego Października, Jakób naznaczony na stolicę Halicką, w kościele Tarnowskim przez Macieja bikupa Przemyskiego wyświęcony został na arcybiskupa Halickiego.
Krzyżacy rozgniewani odstrychnieniem się od nich książęcia Witołda i spaleniem trzech zamków, z liczném wojskiem tak z własnego ludu jako i obcych przybyszów zebraném, pod wodzą marszałka Engelharda Rawe ruszyli do zamku Johannisburg (castrum S. Johannis), gdzie wyprawiwszy ucztę na cześć rycerzy cudzoziemców, przybyli pod zamek Litewski Suraż. Tu stoczywszy bitwę z Litwinami, którzy przeciw nim z zamku wystąpili, i wielu położywszy na placu, zmusili załogę do poddania zamku. Henryk książę Mazowiecki, zięć Witołda, o kęs że nie wpadł w ręce Krzyżaków, których uchronił się jedynie spieszną ucieczką. Ponowili jeszcze inną wyprawę w porze zimowej na Reszę (Reszam), mając znaczną liczbę obcego rycerstwa, i pod wodzą Wernera Thetingar zdobyli dwa zamki Litewskie, Barthen i Stramel; a z nienawiści część Litwinów wymordowawszy, trzy tysiące brańców obojej płci do Prus uprowadzili.
