Strona:Jana Długosza Dziejów Polskich ksiąg dwanaście - Tom III.djvu/516

Jadwiga temi związki skojarzyła dwa państwa,
 I stała się ogniwem wiążącem Litwinów z Getami.
Ludy pogańskie, które czciły węże, ogień i gaje,
 Przywiodła do poznania prawego Boga.
Żywiąc w duszy wielkich mężów przymioty,
 Poddana niejako samej sobie, gardziła wszelką próżnością.
Jeżeli komu przykre dolegało ubostwo,
 Szczodrą ręką dźwigała go z niedoli.
Kapłanom i sługom Najwyższego Pana
 Nie dopuszczała cierpieć głodu i pragnienia.
Zdobiła kościoły i przybytki Pańskie,
 I pieniędzmi podpierała dom Twój Zbawicielu.
Ludowi czułą opiekunką, możnym i znakomitym
 Ślachetnością rodu okazywała się łaskawą.
Jako znała dobrze, czém jest pycha wyniosła,
 Tak umiała cenić serca ciche i pokorne.
Acz znała to oboje, przecież powściągała pychę;
 Tak łagodną, tak dobrą, tak skromną zawsze była.
Dodaj do tego pobożność i miłość cnoty,
 O które Jadwiga najwięcej się starała:
Zaczém wszędy imię jej między ludźmi słynęło.
 Nie brakło świadectw jej cnoty i dobrych uczynków.
Kwitnie dotąd sławna szkoła uczonych,
 Która od niej wzięła swój początek.
Ona przywołała uczonych z zagranicy mistrzów,
 I biegłych w wszelakiej umiejętności mężów.
Naznaczyła uczącym się stosowne opatrzenie:
 A tak sława jej stała się w świecie głośną.
Czciła całém sercem Dobro Najwyższe, Boga,
 Który włada na niebie piorunem i błyskawicą.
Wiarę stateczną chowała w czystej duszy,
 Gardząc wszelakim występkiem i nieprawością.
Potém zaślubiona wielkiemu i wspaniałemu mężowi,
 Poczęła płód książęcy w swém niepokalaném łonie:
Lecz jeszcze był nie dojrzał owoc poczęty jej żywota,
 Gdy z krwi królewskiej wydała na świat córkę.
Radowała się matka w sercu tą błogą pociechą,
 Nie wiedząc jakie wkrótce czekały ją losy:
Nie tylko bowiem córkę nowonarodzoną, ale i matkę
 Śmierć zazdrosna uniosła w grobowe cienie.
Niestety! razem z córką zeszła do grobu matka,
 Dwie dusze w jednym dniu rozłączyły się ze światem.
W ciężkim, ach! w ciężkim naród pogrążył się smutku,
 Jeden dzień zadał mu dwa dolegliwe ciosy.
Ileż łez gorzkich nocne pokryły ciemności!
 Ileż skarg rozległo się bolesném łkaniem!