Jaka żałość w tym dniu ogarnęła naród cały,
Gdy królowa z stolicy swej uniosła się pod gwiaździste stropy.
Słońce skwarne jaśniało wtedy w znaku Raka,
Tłumiąc swém światłem gwiazdy Zająca,
Kiedy królowa matka i nadobna jej córka
Snem śmiertelnym ujęte zawarły powieki.
Dzień ten straszny nadzieję wsparcia ubogim,
A możnym wydarł łaskę i pociechę.
Płaczcie teraz biedni, których los zawistny uciska:
Zniknęła wasza nadzieja i obrona.
Ta gwiazda królewska, tak świetnie wprzódy błyszcząca,
Zgasła i w smutnym utonęła mroku.
Tak-to los życia człowieczego przędzę
K woli swej snuje w pasma i rozsnuwa.
Tuszę wprawdzie, że powołana od Boga królowa
Weszła do nieba, w podwoje Najwyższego;
Wy jednak, których śmierć jeszcze nie zabrała ze świata,
Módlcie się za nią, błagam, prośbą i dobrym uczynkiem.
A ty Boże Najwyższy, jedyna nadziejo zbawienia,
Przyjm ją do chwały królestwa twego!
AMEN.
Władysław król Polski, odebrawszy smutną wiadomość o zgonie małżonki swojej Jadwigi królowej, w ciężkim żalu przybył do Krakowa. A poświęciwszy dni kilka smutkom i łzom rzewnym, zwołał prałatów i panów królestwa, i w kościele Krakowskim dnia czternastego Sierpnia pogrzeb z królewską wspaniałością odprawił. Po tym smutnym obchodzie udał się z Krakowa do ziem Ruskich, gdzie przez długi czas wysiadywał. Pod tę porę zjechał był do Krakowa Witołd Alexander książę Litewski z swoją pierwszą żoną Anną, dla nawiedzenia Jadwigi królowej Polskiej w połogu, i uczczenia jej wielkiemi upominkami. Ale po odprawionym pogrzebie spiesznie oboje powrócili do Litwy. Wtedy także śmierć królowej Jadwigi nie małej Władysława króla nabawiła trwogi, aby z królestwa Polskiego nie był złożony. Dlatego śpieszył się z wyjazdem z Polski, oświadczając: „że nie przystało mu w cudzém królestwie po zejściu prawej jego dziedziczki, królowej Jadwigi, przebywać.“ 0 czém gdy panowie rada posłyszeli, i gdy król zażądał, aby mu pozwolono wrócić do Litwy, namową swoją odwiedli go od tak niewczesnego zamiaru, i uspokoili w nim wszelką
