go był Grzegorz bez żadnej słusznej przyczyny patryarchatu Akwilejskiego w Luce pozbawił; i dostawszy się na dwa statki, któremu Władysław król Sycylijski przysłał ku pomocy, naprzód do Abruzzo, a potém do Gaety zawinął, gdzie długi czas pod opieką rzeczonego króla Władysława przesiadywał.
Zygmunt król Węgierski, nakazawszy wyprawę przeciw Bosnii, która mu była wypowiedziała wierność i posłuszeństwo, wtargnął do niej z potężném wojskiem, w którém znajdowali się także rycerze Polscy znakomici i dzielni, jako to: Zawisza Czarny z Rożnowa, Domarat z Kobylan, Jan Warszowski, Zawisza z Oleśnicy, Skarbek z Góry, Jan Farurej z Garbowa i wielu innych. Przy ich pomocy liczne zamki, które mu opór stawiły, orężem zdobył, i wielu Bośniaków śmiercią pokarał albo z murów postrącał. A tak kraj cały zmusił do hołdu i należnego sobie posłuszeństwa.
Po śmierci Jakóba II biskupa Wileńskiego, zakonu braci mniejszych, który zmarł w Wilnie w czasie mięsopustu, obrany został w jego miejsce biskupem Mikołaj z Gorzkowa, dziekan kościoła Ś. Floryana na przedmieściu Krakowa, kanonik i oficyał Krakowski, szlachcic herbu Osmoróg, zalecony wielu cnotami i świątobliwością życia. A lubo wtedy był już i wiekiem i trudami skołatany, a w dziedzicznej ojcowiźnie znaczny posiadał majątek, który przenosił nawet dochody Wileńskiego biskupstwa; dla dobra jednak i rozszerzenia wiary chrześciańskiej, porzuciwszy dom i miano ojczyste, przyjął rządy Wileńskiego kościoła, i utrzymywał go w jak najlepszym porządku, budując lud wzorami swego życia. Mąż pełen cnoty, pobożności, i gorliwego dla służby Bożej poświęcenia. Pod jego zwierzchnictwem kościoł Wileński w wierze i religii chrześciańskiej znacznie postąpił, i nabytkiem rzeczy tak duchownych jako i świeckich wielce się pomnożył. Jadwiga królowa Polska chciała go była po śmierci pierwszego biskupa Wileńskiego Jędrzeja osadzić na tej stolicy, ale poczciwy jej zamiar śmierć zawczesna zniweczyła: dopiero więc po zejściu drugiego biskupa Jakóba, za staraniem pobożnego króla Władysława, usiłującego przywieśdź do skutku życzenie swej cnotliwej małżonki, wyniesiony był na kiskupstwo Wileńskie.
