ścią a nawet więziony przez książęcia Władysława, i nie mógł już więcej odzyskać zamku i powiatu Bieckiego, które mu byli Węgrzy za rządów opata Tynieckiego zabrali, acz później z nich ustąpili. Rzeczony zaś Albert wójt Krakowski nie sądząc się nawet w mieście Opolu bezpiecznym, gdy i tam często tak od samego książęcia, jako i szlachty i mieszczan, za zdradziectwo, którego się przeciw swemu prawemu panu dopuścił, nie tylko rozmaitego rodzaju obelgi, ale i długie wycierpiał więzienie, pełen smutku i żalu opuścił wreszcie Opole i udał się do Pragi, kędy z żoną i dziećmi nędzne życie prowadził, biedząc się równie swym niedostatkiem jak i wyrzutami sumienia, a w częstych rozmowach potępiając zbrodnią, którą był przeciw panu i książęciu swemu Władysławowi Łokietkowi popełnił.
Klemens V zwoławszy sobór powszechny w mieście francuzkiém Wiennie (Vienna), zniósł i rozwiązał zakon Templaryuszów, który się był lat niemal sto ośmdziesiąt cztery utrzymywał, a to dla jego niesłychanej i trudnej do wypowiedzenia przewrotności i niegodziwości; dobra zaś doczesne tego zakonu odkazał szpitalowi Ś. Jana Jerozolimskiego i innym zakładom pobożnym. W roku następnym, w obecności dwóch kardynałów do tego wyznaczonych, mistrz Templaryuszów wraz z niektórymi tegoż zakonu komturami w Paryżu dnia jedenastego Marca na stosie spalony został. Sprawę ich głoszono potém publicznie; przewinieniem zaś było jawne zaprzeczenie Chrystusa i zelżenie Krzyża bluźnierstwem przeciw ukrzyżowanemu Zbawicielowi, jak to wielu z nich zeznało.
Po Henryku Plocke (v. Ploczk) mistrzu Pruskim nastąpił na ten urząd Henryk z Trewiru (de Trir), zwany także Karolem. Ten zbudowawszy zamek Christmemel blisko Ragnety nad Niemnem na pograniczu Litwy, dla umocnienia go posłał z statkami żywności czterysta ludzi, z których w czasie burzy wszczętej wielu wyginęło. Dwie wyprawy w tym roku przedsiębrane na Litwę, jedna przez mistrza przeciw zamkowi Bissen, drogą lądową, druga przez Bernera komtura Ragnety flotą
