piastował, rozporządziwszy i postanowiwszy, ażeby on sam nie tylko w miejsce ubywających rajców wybierał z pomiędzy mieszczan Krakowskich, mężów odznaczających się cnotą i roztropnością, ale iżby oraz władza wydania wyroków przy nim zostawała. Wspomnieni rajcy mieli roczne w mieście rządy sprawować, przewodniczyć radzie i sprawy miejskie co roku załatwiać. Tym sposobem prawo wybierania rajców Krakowskich odjęte zostało miastu, a przeniesione na wojewodę Krakowskiego. Tlała gniewna uraza w sercu Władysława książęcia ku Albertowi niegdy wójtowi Krakowskiemu, która doszła do tego stopnia nienawiści, że szukał zemsty na nieobecnym, gdy zbiegłego nie mógł nią osobiście dosięgnąć. Jakoż wieś piękną Łętkowice około rzeki Szreniawy w nader żyznej glebie leżącą, a przez żonę Gniewomira i jej syna klasztorowi Miechowskiemu w pierwiastkach jego założenia nadaną, dla żadnej innej przyczyny, tylko tej, że ją rzeczony Albert trzymał od brata swego, w ów czas proboszcza Miechowskiego, przemocą i niesłusznie od klasztoru Miechowskiego oderwał i do skarbu książęcego przydzielił. Od tego czasu klasztor Miechowski wieś Łętkowice na zawsze utracił.
Dnia dwudziestego piątego Kwietnia, władca surowości pełen, ale mądry i sprawiedliwy, gromca srogi i prześladowca łotrów i gwałtowników, Bolesław książę Mazowiecki, syn Ziemowita syna Konrada książęcia Mazowieckiego, brat stryjeczny książęcia Władysława Łokietka, umarł w Wyszogrodzie i w kościele Płockim pochowany został. Trzej synowie jego i następcy, Ziemowit, Trojden i Wanko, objęli po nim księstwo Mazowieckie. Miał on dwie żony, jednę Litwinkę wielce zacną niewiastę, która zrodziła mu dwóch synów, Ziemowita i Trojdena i jednę córkę; drugą Czeskę, z której miał Wacława jedynaka, zwanego Wanko. Za nim wnet poszedł ze świata Bolesław książę Opolski, zmarły w zamku Opolskim i pochowany tamże w klasztorze Braci mniejszych: po Opolskim zaś książęciu Władysław syn książęcia Ottona, który w dniu pierwszym Stycznia zakończył życie.
Henryk VII król Rzymski i hrabia Luxemburgski, zabrawszy drugą koronę w Medyolanie, zdobywszy szturmem dwa miasta Weronę
