Strona:Jana Długosza Dziejów Polskich ksiąg dwanaście - Tom IV.djvu/553

i żądała od nich usilnie, a nawet z pewnym nakazem, „aby po śmierci Zygmunta skojarzyli ją węzłem małżeńskim z Władysławem królem Polskim.“ Nie utaiły się przed cesarzem płochej niewiasty zabiegi: gdy więc ostrzeżony przez lekarzy widział zbliżający się swój koniec, opuścił Czechy z przyczyny ich podejrzanej wiary, a przybywszy do Znaim (Snoym), cesarzową pod straż oddał. Ulryk hrabia Cylli przestrzeżony uciekł. Cesarz przywoławszy do swej komnaty sypialnej panów Węgierskich i Czeskich, oznajmił im o swym bliskim zgonie, i obecnego zięcia swego Alberta książęcia Austryi obydwom królestwom za następcę naznaczył, prosząc, „aby ostatnią wolą jego wykonali, i upewniając, że szczęśliwe będą kraje, którym Albert królować będzie.“ Z wielkiém potém upragnieniem oczekiwał przybycia posłów Władysława króla Polskiego, i często się dopytywał, „czy kto nie wie, azali już są w drodze.“ Niemniej Polaków swoich dworzan namawiał, „aby dali znać królowi Polskiemu, iżby czém prędzej posłów wyprawił, często powtarzając, że spokojniejby umierał, gdyby za życia wnuczki swoje Władysławowi królowi i jego bratu był poślubił; czego dokonać nie mógł, nagłą zaskoczony śmiercią. “ Poczém wszystko ostatecznie rozporządziwszy, wśród płaczu życzliwych i przyjacioł, dnia siódmego Grudnia w Znaim (Snoyma) życie zakończył. Zwłoki jego pochowano w Waradynie, jako był zalecił w rozporządzeniu ostatniej woli. Panowie Węgierscy zgodnemi głosy dnia pierwszego Stycznia obrawszy królem Alberta, koronowali go w stołecznym Białogrodzie (Alba Regalis) na króla, a żonę jego Elżbietę na królową Węgierską. Cesarzowa Barbara odstąpiwszy niedobytych zamków, które na Węgrzech posiadała, odzyskała wolność, a na utrzymanie wyznaczono jej rocznego dochodu dwanaście tysięcy czerwonych złotych do śmierci. Elektorowie cesarstwa, złożywszy z wielką gorliwością koło wyborcze, w celu obrania nowego cesarza, zgodzili się chętnie na książęcia Alberta, i jemu na sejmie w Frankfurcie berło cesarstwa Rzymskiego powierzyli. Albert atoli osądził, iż nie godziło mu się bez zezwolenia Węgrów korony cesarskiej przyjmować, jako im był uroczyście przyrzekł, z uwagi, że Zygmunt dla dobra cesarstwa Rzymskiego często Węgry na łup Turkom wystawiał. Ale nakoniec Węgrzy, skłonieni prośbami Fryderyka książęcia Austryi, zezwolili na wybór Alberta, który z wielką radością Niemców usiadł na stolicy cesarskiej.