ja niebyła stworzoną dla mojéj; lecz serce moje żałością zwiędniałe, nie może oddalić od siebie wspomnienia szczęścia którego kokosztowało z tobą.»
Azema przyszła była z Bagdadu z Zeilą; ukryta za zasłoną z Kaderem i Kaimem czekała na pomyślny skutek obrotów sztucznéj swéj towarzyszki. Abdul powinszowanie ich odebrał. Kaim przypomniał sobie daną obietnicę, i żołnierze z Gazny nie rozlewali krwi ludu bagdadzkiego.
Śmiertelny! zachowaj tę naukę; szczęście nie jest stworzone dla ciebie. Lecz jeżeli jak Abdul ujrzysz gdzie obraz jego, chwytaj go skwapliwie; chodzisz bowiem z bespieczeństwem, a kamień który będzie grobowiec twój przykrywał, już się może nóg twych dotyka.
Dusza twoja podobna jest do wód równiny, podczas ciszy pogodne niebo zdaje się w niéj przezierać; lecz błotem się staje skoro tylko jest zbu-
