Strona:Janina Zawisza-Krasucka - Anielka pracuje.pdf/34

 Nie mogła się doczekać chwili, kiedy zegar wybije dwunastą. W szkole nie trzeba było jednak tak długo siedzieć! Przed bramą fabryczną objęła Magdzię za szyję. Były prawie jednego wzrostu.
 — Czy mogę kiedyś przyjść do ciebie? — zapytała Anielka.
 Magdzia skinęła głową radośnie.
 — Przyjdź, to ci coś pokażę.
 Uśmiechnęły się do siebie i pożegnały, gdy znalazły się na rostajnych drogach. Czasu miały niewiele. O pierwszej praca rozpoczynała się na nowo. Anielka w podskokach biegła wąską polną miedzą. Tańczyła prawie, znowu przepojona radością. Pod starą gruszą zerwała dwa fiołki.
 — Zaniosę je Magdzi, — pomyślała i zaśmiała się, spoglądając ku błękitnemu niebu.
 Przed stajnią Styków siedział Wojtek.
 — Tak, tak, — pokiwał głową, — czy i teraz jeszcze tak chętnie chodzisz do fabryki?
 Z błyszczącemi oczami Anielka skinęła głową i zniknęła za drzwiami matczynej chaty.