Strona:Janina Zawisza-Krasucka - Anielka w szkole.pdf/21

gąbka. Dziewczynki z podziwem na siebie spoglądają.
 — Mamy prawie jednakowe fartuszki — zwraca uwagę Anielka.
 — Tak, a spójrz, jak moje buciki błyszczą, — dorzuca Cesia, — chociaż twoje też są bardzo ładnie wyczyszczone.
 — O, dwie nowe uczenice, — woła żona Tomasza Cieśli ze swego ogrodu. — Bądźcie odważne i dobrze się sprawujcie!
 Dziewczynki uśmiechają się.
 — Patrz, Jasiek idzie ze swoją mamusią, — szepcze Cesia, — a tam biegnie Idalka Ratoniów. Idzie także sama.
 Anielka ogląda się w tę i w tamtą stronę. Jest w doskonałym humorze.
 — Już jesteśmy przed szkołą, — mówi po chwili, głęboko oddychając.
 Poprawia troskliwie fartuszek i przygładza loczki.
 Tylko kilkoro dzieci stoi przed szkołą. Przyglądają się sobie wzajemnie z ciekawością. Anielka dziwi się, że wszystkie dzieci dzisiaj tak czyściutko wyglądają. Wreszcie wybija godzina dziewiąta. Małe serduszka zaczynają bić również. Anielka i Cesia ściskają się mocniej za rączki. Drzwi szkoły otwierają się. I co teraz?