Strona:Janusz Korczak - Bankructwo małego Dżeka.djvu/101

 Ani się Dżek spodziewał, że pójdzie tak łatwo. Dżek nie zapytał się, czy Nelly chce mu pomagać, boby się pewnie nie zgodziła. Prosił tylko, żeby napisała. I będzie już zawsze musiała.
 Horton z siódmego oddziału niebardzo Dżeka nauczył:
 — U was się nie uda. Zawracanie głowy. Trzeba znać ułamki i procenty. Tego ci nie mogę wytłumaczyć, bo i tak nie zrozumiesz. Ja prowadzę jeszcze to i to, ale dla ciebie i tak będzie dobrze. Waszej pani się zdaje, że kooperatywa — to zabawa.
 Dżekowi było bardzo nieprzyjemnie, ale trudno. Zawsze się trochę dowie, a zresztą pani kazała.
 — To jest książka magazynowa. Tu się zapisuje, co kupiłeś dla kooperatywy, a po tej stronie, co sprzedałeś. Patrz: kupiłem pięć tuzinów kajetów, a tu sprzedałem 10 i 4 i 5 i 3 i 5. No, ile będzie razem?
 Dżek się pomylił.
 — No, widzisz, nawet dodawać nie umiesz.
 — Umiem dodawać, — powiedział Dżek. — Będzie 27.
 — Ale się mylisz. A teraz powiedz, ile powinienem mieć w szafie.
 — Pięć tuzinów, to 60, a 60 bez 27, to 33.
 — A teraz przelicz.
 Wyjął z szafy kajety, Dżek przeliczył: było 32.
 Teraz Horton znów się zawstydził.
 — Prawda. Zapomniałem zapisać, że jeden kajet wziąłem na administrację.
 — Co to jest?
 — Kiedyindziej ci powiem.