Strona:Janusz Korczak - Bankructwo małego Dżeka.djvu/128

czwartego. Prędzej. Dopełnij lalkami Nr. 75 i na wierzch kilka piłek, żeby się nie potłukły. I odesłać do mister Tafta dla Dżona Russel.
 — Dżeka Russel, — poprawił Dżek. — Jeżeli to ma być dla mnie, — dodał Dżek, wyjmując pieniądze.
 — Schowaj to na cukierki.
 — Nie, proszę pana, chcę tanio kupić, ale nie chcę darmo.
 — Masz słuszność, masz słuszność.
 — I poproszę o kwit.
 — Kwit? Masz słuszność. Zaprowadź go do kasjera. I powiadasz, że jego matka chora?
 — Sparaliżowana.
 — Biedaczka. Powiedz mister Taftowi — albo nic nie mów.
 Wyjął notesik i coś zapisał.
 Potem już tylko wydawał polecenia, ale Dżek stał, jak pijany i nic nie słyszał. Dżekowi niewiadomo czemu, przyszło na myśl:
 — Ruchliwy umysł.
 Chłopak zabijał skrzynkę, a Dżek czeka.
 — Aaa, jesteś tu jeszcze? Chcesz, to cię podwiozę? Dokąd idziesz?
 — Jeszcze nie zapłaciłem, — odpowiedział Dżek.
 Po chwili zadudnił samochód.
 A Dżek musiał chodzić aż do trzech kas, zanim otrzymał kwit i zapewnienie, że skrzynka najpóźniej jutro będzie odesłana dokąd należy.
 Kiedy znalazł się na ulicy, westchnął głęboko.