Strona:Janusz Korczak - Bankructwo małego Dżeka.djvu/154

przestraszył. Prędko biegnie po schodach i zaraz widzi Nelly, ale w żałobie. Koło Nelly stały dziewczynki i rozmawiały. Dżek usiadł na swojej ławce, wyjmuje książki z teczki, ale nie wie, co robić.
 Doszła do niego Doris.
 — Wiesz, Dżek, Nelly umarł ojciec.
 — No więc co, że umarł? — mówi Dżek i układa książki, a w gardle tak mu jest jakoś, że trudno oddychać.
 — Na suchoty umarł. Nelly cały rok będzie chodziła w żałobie. Na wsi umarł. Nelly też była na wsi. Dopiero wczoraj przyjechała ze swoją mamą.
 Teraz Dżek wie wszystko. I na szczęście jest dzwonek, i pani weszła, i zaczęła się lekcja.
 Pani pocałowała Nelly. I było bardzo spokojnie. Dopiero przed samym dzwonkiem Sanders pokłócił się z Pittem, i pani postawiła Pitta do kąta. I dopiero na trzeciej przerwie Nelly pierwsza doszła do Dżeka.
 — Nie mogłam być przed świętami, — mówi Nelly.
 — Wiem. I laurki nie wzięłaś.
 — Teraz już mi niepotrzebna, — mówi Nelly.
 — No, tak. — mówi Dżek. — Dżon i Ward też nie wzięli.
 — Dlaczego?
 — Dżon zapomniał, a Ward był chory. Czy chcesz zobaczyć szafę?
 — Dobrze.
 Dżek pokazał Nelly, jak wszystko jest ułożone.
 — No, już wyjdźcie, — powiedział dyżurny.