Strona:Janusz Korczak - Bankructwo małego Dżeka.djvu/157

wych zeszytów i stalówek, ma cztery dolary i sześćdziesiąt centów, więc Dżek nie wie, co chcą, żeby kupić.
 — Sznapsa — woła Fil. — Dla każdego funt kadryla i pączki, bo teraz karnawał.
 Głupi taki, że nie wiem. Zaczynają się śmiać i kłócić, ile kto może zjeść kiełbasy.
 — Załóż się, — wrzeszczy Fil na cały głos — że sam jeden zjem dwadzieścia serdelków.
 — Co to za posiedzenie!
 — Zobaczycie, że przyjdzie kierownik, jak będziecie hałasowali.
 A kierownik akurat ma lekcję w sąsiedniej klasie.
 Dwoje stoi przy tablicy i maże.
 — Idźcie na miejsce, — prosi Dżek.
 — A co będziemy szli? Niech się naprzód uspokoją, to pójdziemy.
 Zaczynają się przesiadać z jednej ławki na drugą.
 Jedne ławki puste, a na drugich pchają się po czworo, kłócą się i robią sery (to znaczy spychają).
 — Zobaczycie, atrament wylejecie.
 No i rozumie się, wyleli.
 — No, już dosyć, — woła Iim. — Niech każdy siądzie na swoje miejsce.
 — Posiedzenie, to nie lekcja. Każdy może siedzieć, gdzie chce, — mówi Adams.
 — Ale tylko po dwoje.
 — A po troje nie pozwolisz? Tak cieplej.