Strona:Janusz Korczak - Bankructwo małego Dżeka.djvu/172

nych i dwoje, którym rodzice nie pozwolili. Bo są rodzice, którzy dzieciom wcale pieniędzy nie dają, tylko sami kupują, jak trzeba.
 Rachunki na brudno prowadził Dżek, a potem zostawali z Nelly, która przepisywała na czysto.
 Czasem przychodził woźny, albo jego żona, i rozmawiali o kooperatywie. Wszystko razem trwało najwyżej pół godziny i szli do domu. Gawędzili o szkole, czasem Dżek opowiedział coś o małej Mary, czasem Nelly — o mamusi i bracie.
 Mamusia Nelly była bardzo miła, więc Dżek często wstępował, ale nie siedział długo. Czasem nawet w niedzielę przychodził, i raz Nelly była u niego, bo chciała zobaczyć Mary. I matka Nelly podarowała teczkę skórzaną, zamykaną na kluczyk, taką, jak mają urzędnicy. A właściwie nie Dżekowi dała, a kooperatywie. Bo Dżek z początku nie chciał.
 — Niech wam służy. Macie różne rachunki, kwity kontrolne, może wam coś zginąć, będziecie mieli zmartwienie. Mój mąż, ojciec Nelly, kiedy pracował w związku, też chował w tej tece wszystkie dokumenty. Weź, Dżeku, jeżeli się okaże, że niepotrzebna, to mi zwrócisz.
 — Ale się zniszczy, — bronił się Dżek.
 — Nie szkodzi. Przecież i tak już jest używana, a u mnie w szafie jeszcze ją myszy pogryzą.
 Bo teka była ze skóry z bardzo ładnym zameczkiem.
 I właśnie o tę tekę wynikła bójka między Adamsem i Iimem. Bo Czarli powiedział, że Dżek małpuje urzędnika i za pieniądze kooperatywy ku-