Strona:Janusz Korczak - Bankructwo małego Dżeka.djvu/173

pił sobie tekę. A jak się okazało, że nieprawda, Adams zaczął się śmiać z Nelly, że jest narzeczoną Dżeka. Obaj rzucili się na Dżeka i dopiero:
 — Rozporządza się za cudze pieniądze, jak szara gęś. Głupcy dają pieniądze, a on kupuje, co mu się podoba. Kupił kałamarze do niczego i tępe temperówki i wieczne pióra, które wcale nie piszą. Marek pocztowych nie chce kupować, bo się na niczem nie zna. Prezenty daje: takie drogie farby dał Morrisowi, organki sfundował Barnumowi i pewnie Nelly też robi fundy za pieniądze kooperatywy.
 Dżek był blady, jak kreda. Z początku odpowiadał spokojnie, ale ci jeszcze gorzej. Dopiero Iim mówi:
 — Daj spokój: co będziesz z tym szachrajem rozmawiał.
 — Oo, patrzcie, jak go broni. To jedna paczka.
 — Wy jedna paczka ze złodziejem Sandersem.
 — A co ci Sanders ukradł?
 — Mnie nic, ale matce Pennella ukradł pierścionek, — wiesz?
 — A twój Dżek ukradł teczkę.
 Podobno Dżek pierwszy uderzył Czarli, ale właściwie Iim pobił się z Adamsem, więc już tamci przestali.
 — Przekupiony świadek, — krzyknął Adams, i dostał.
 Ale i Adams był silny. Więc parę razy jeden rżnął drugiego, a potem chwycili się w pół i dopiero kto kogo położy. A kto uwolni rękę, ten grzmoci. Nikt się do bójki nie wtrąca, bo obaj mają równą