Strona:Janusz Korczak - Bankructwo małego Dżeka.djvu/219

trzeba. A dorośli już wcześniej wiedzą, że za miesiąc trzeba coś mieć albo zrobić.
 Bo dorośli są przezorni.
 I pani też była przezorna.
 To też na długo przed wakacjami zamówiła pani statek, żeby na pożegnanie roku szkolnego urządzić wycieczkę. Pójdą pieszo do rzeki, wsiądą na statek, popłyną w dół rzeki, gdzie jest piękna góra w lesie ze starym zamkiem. Ten zamek warowny był oblegany przez indjan, a potem się spalił podczas rewolucji. A teraz widać tylko jedną ścianę i kupę gruzów, porosłych mchem i trawą. Przyjemnie być w takiem miejscu, gdzie chociaż dawno, odbywały się boje.
 Tu kiedyś stały wojska. Tu strzelali. Może akurat w miejscu, gdzie teraz stoję, padł człowiek, przeszyty zatrutą strzałą?
 Naprzód miały iść na wycieczkę tylko cztery wyższe oddziały, a potem cała szkoła.
 Dżek zrazu nie chciał. Zdawało mu się, że nie wypada bawić się człowiekowi, który zbankrutował.
 — Nie mam czasu, — mówi, — muszę powtórzyć wiersze. Pani ma mnie wyrwać na poprawkę.
 Ale poskarżyli się:
 — Proszę pani, Dżek mówi, że nie pojedzie.
 Dopiero pani na niego:
 — Dżek, nie bądź dziwakiem. Jak wszyscy, to wszyscy.
 I zaczęli prosić, żeby Dżek nie miał poprawki.
 — Proszę pani — mówi Iim. — Dżek nie mógł się dobrze uczyć, bo miał z nami tyle kłopotów