Strona:Janusz Korczak - Bankructwo małego Dżeka.djvu/29

po lekcji. Ja nie jestem złodziejem. Co pani sobie myśli?
 Ale dopiero w jakieś pół roku powiedział pani, ale nie wszystko.
 Bo jak raz pani pytała się całej klasy, kto wie, Dżek ręki nie podniósł.
 A pani naumyślnie się zapytała, żeby go złapać. I Dżek właśnie wiedział.
 — Dlaczego nie podniosłeś ręki? — ździwiła się pani.
 — Bo i tak paniby się mnie nie spytała.
 — Dlaczego? — ździwiła się pani jeszcze więcej.
 — Dlatego, że nie chciałem Wilsonowi pożyczyć książki, bo mi Betty zrobiła dwa kleksy i zawinęła róg w nowej książce.
 — Betty zrobiła ci dwa kleksy?
 — Nienaumyślnie — odezwała się Betty, która zupełnie niewinnie się zaczerwieniła, aż Dżekowi żal było.
 W klasie zrobiło się bardzo cicho, bo wszyscy widzieli, że pani jest niesprawiedliwa dla Dżeka. Ale Fil nie wytrzymał:
 — Daję pani słowo honoru, że Dżek jest porządny chłopak.
 I tak to śmiesznie powiedział, że klasa wybuchnęła śmiechem.
 — Pokaż swoje książki, — powiedziała pani.
 Dżek podał wszystkie książki i kajety.
 — Bardzo porządne masz wszystko. I proszę cię, podnoś rękę, jak pytam się, kto wie.