Strona:Janusz Korczak - Bankructwo małego Dżeka.djvu/33

 — Uspokój się, Fil.
 — Proszę pani, Allan przeszkadza.
 I pani im wierzy; a klasa wie doskonale, że obojgu przeszkadza szkoła, bo woleliby latać po ulicy albo na podwórku, — i żadne przesadzanie nie pomoże, tylko w całej klasie zepsuje porządek. Ale pani wierzy.
 — Niech Dżek Fulton siądzie na ostatniej ławce, a ty siądź z Peelem, — mówi pani.
 Dżek zaczął powolusieńko zbierać manatki, aż pani powiedziała:
 — No, prędzej.
 Peel spojrzał na Dżeka ze współczuciem, choć i jemu było niewesoło.
 Co robić? Przecież to niemożliwe. Ale spierać się z panią nie będzie.
 Fil był odważniejszy:
 — Ja nie mogę tam siedzieć — powiada.
 — Dlaczego?
 — Już ja wiem, dlaczego.
 — Więc powiedz, bo i my chcemy wiedzieć.
 — Mama nie pozwoliła.
 — A skąd mama wiedziała, gdzie ty masz siedzieć?
 Klasa przycichła: wszyscy zaciekawieni czekają.
 — Proszę pani, doktor zabronił. Koło okna nie mogę. Zarazbym się zaziębił.
 I Fil zaczął kaszlać tak, że niektórzy nawet uwierzyli. Pani, rozumie się też uwierzyła i dała spokój. Ale Dżek bał się jeszcze długo.
 A na pauzie Fil zaczął skakać i klaskać w ręce: