Strona:Janusz Korczak - Bankructwo małego Dżeka.djvu/50

mi przeszkadzała. Wiesz przecie, jak dorośli lubią wszystko przesadzać. Troszkę się coś zapali, to zaraz mówią: pożar.
 — A zapaliło się?
 — No, zapaliło się: ważna rzecz. Przecież sam ugasiłem.
 — I poparzyłeś się?
 — Jak się poparzyłem, to mnie bolało, a nie ojca.
 Fil był rozżalony.
 — Wiesz, Fil, bo z tą bibljoteką. Myślę, żeby tak zrobić. Kupię trochę obrazków, wiesz — malowanki: aniołki, kwiatki, motyle — takie różne. I kto przeczyta pięć książek, dostanie obrazek. A kto przeczyta wszystkie książki, albo kto będzie miał dziesięć obrazków, ten dostanie order.
 — A skąd będziesz miał ordery?
 — Są, ale drogie. One się jakoś nazywają — kotyljonowe. Wiesz: ze złotego papieru. Nie widziałeś?
 — Co nie miałem widzieć. Kotyljonowe? Skąd wiesz, że się tak nazywają?
 — Pytałem się w sklepie, jakeśmy się w wojsko bawili. Już dawno.
 — Także frajerska nazwa. Czy to dla kotów ordery?
 — Nie. Jakiś taniec tak się nazywa, i panny dają kawalerom.
 — Warjaty, — zadecydował Fil.
 — Jabym kupił złoty papier, kupiłbym na wzór jeden kotyljonowy order, i możeby pani po-