Strona:Janusz Korczak - Bankructwo małego Dżeka.djvu/84

gania, i się kręcą. W sklepie kosztują po dwa centy, a ja kupiłem cały tuzin za dziesięć centów. Na Gwiazdkę będą mogli kupić dla braci i sióstr na prezent.
 — Więc bardzo chcesz spróbować?
 Dżek nie odpowiedział, ale pani się domyśliła.
 — Bardzo się boję, — mówi pani. — Bo trzeba ci wiedzieć, że z własnemi pieniędzmi może każdy robić, co chce i liczyć je albo nie liczyć. To jego rzecz. Z cudzemi pieniędzmi trzeba być niesłychanie ostrożnym. Kontrola musi być najściślejsza. Trzeba prowadzić książkę wpływów i wydatków; każdy wydatek musi być stwierdzony rachunkiem.
 — Przecież przyniosłem rachunek od mister Tafta i od introligatora.
 — Przyniosłeś. A czy posiadasz zaufanie klasy? Czy nie kłócą się z tobą?
 — Teraz nie. Każdy dostaje na próbę gorszą książkę, a jeśli ją zwróci w porządku, dostaje lepszą. Każdy musi sprawdzić, że książka jest cała, a jak się jedna kartka kiwa, to zaraz przylepiam. Nie wolno trzymać książki dłużej, niż tydzień. Sandersa i Dżona zupełnie wyrzuciłem z czytelni.
 — A jednak dochodzą mnie skargi.
 — Wiem. Pewnie Doris.
 — Skąd wiesz, że ona?
 — Już teraz tylko ona się kłóci. Właściwie i ona nie powinna brać książek, ale mniejsza o to.
 — No, tak. Ale od czego zaczniesz? Jak ty sobie to wyobrażasz?
 — Wywieszam ogłoszenie, że kto chce należeć