Strona:Janusz Korczak - Bankructwo małego Dżeka.djvu/87

 — Dlaczego? — ździwiła się pani.
 — Powiedziała, że i tak sam wszystko robię, więc poco się ma nazywać, że jest bibljotekarką?
 — Pokłóciliście się?
 — Nie. Tak sobie odeszła.
 — A jednak byłoby dobrze, żeby ci ktoś w pisaniu przynajmniej pomagał. Bo bardzo brzydko piszesz.
 — Nelly ładnie pisze.
 — I ty możesz się nauczyć, tylko musisz popracować. I błędnie piszesz.
 — Miałem tylko trzy błędy.
 — Ale Harry napisał bez błędu.
 — Bo on jest pierwszym uczniem.
 — A ty nie możesz być pierwszym uczniem?
 — Nie może być przecie dwóch pierwszych.
 Pani się roześmiała, i do kancelarji wszedł kierownik.
 — Co to, zbroił coś? — zapytał się kierownik.
 — Nie, rozmawialiśmy o naszych sprawach. To jest właśnie bibljotekarz Fulton, o którym panu mówiłam.
 Kierownik podał pani palto, pani powiedziała coś, ale pewnie po francusku, bo Dżek nie zrozumiał. Potem pani pożegnała Dżeka i wyszli, bo już było po lekcjach.
 Na korytarzu stał Fil.
 — Cożeście tak długo gadali?
 — No, nie wiesz? O kooperatywie.
 — Pozwoliła?
 — Dopiero mi powie za parę dni.