Strona:Janusz Korczak - Bankructwo małego Dżeka.djvu/96

 — On idzie do mojej mamusi, — mówi Pennell, — jak chcesz, i ty możesz iść ze mną.
 — Żeby być twoją niańką? Niema głupich.
 Bo trzeba wiedzieć, że matka Pennella prosiła parę razy różnych chłopców, żeby uważali na Williamka; przez jakiś czas pilnował go Iim, a potem Sanders. Za to Sanders dostawał co niedziela obiad i stare ubranie i trzewiki. Teraz dopiero przypomniał to sobie Dżek i nawet żałował, ale trudno. Tylko postanowił być tam krótko i, co najważniejsze, nie przyjmować żadnego poczęstunku.
 — Najlepiej byłoby, żeby matka Pennella nie pozwoliła.
 Ale, niestety, zaraz się zgodziła.
 Dżek był nawet niegrzeczny, może nawet umyślnie był niegrzeczny. Nie chciał wejść do pokoju i za nic nie chciał wziąć piernika.
 — Ależ wejdź na chwilę — mówi mama Williama.
 — Nie mogę, proszę pani, bo się bardzo spieszę.
 — Nie zdejmuj palta: przecie chwilkę możesz poświęcić matce kolegi.
 — Proszę pani, ja się bardzo spieszę.
 — No więc weź piernik na drogę.
 — Nie, dziękuję.
 — Nieładnie odmawiać.
 — Kiedy dziękuję.
 — Ale ty mnie obrażasz. Może jabłko?
 — Dziękuję.
 No i mimo to chciała mu odrazu dać całe dwa