Strona:Janusz Korczak - Bankructwo małego Dżeka.djvu/99

 Początek zawsze jest najtrudniejszy. Jeśli miał tyle kłopotu z wydaniem własnego dolara, o ile trudniej było wydać bez błędu pieniądze Pennella.
 I tu właśnie koledzy się spieszyli. Co komu potrzebne, zaraz przychodzi do Dżeka.
 — Kiedy nareszcie? Jeszcze nie? Kiedy zaczniesz? Dlaczego nie kupujesz? Skąpy taki: dusi pieniądze. Jakby to były jego.
 Inni znów przychodzili z pytaniami, na które Dżek odpowiedzieć nie umiał, albo z projektami różnemi, które może były dobre, ale odrazu nie można.
 — Te, Dżek. A będziesz dawał na krydę?
 To znaczy: bez pieniędzy. Na kredyt. Że później oddadzą.
 — Słuchaj, Dżek, kup żołnierzy do naklejania. Kup arkusze z wojskiem, karton i klej.
 — Za dwa dolary można dostać ołowianych żołnierzy.
 — A będziesz miał papier glansowany do obłożenia kajetów?
 — Kup dużo notesików.
 — Ja widziałem takie ładne pocztówki.
 — Wiesz. Kupuj koperty z markami. Możesz kupić sto marek pocztowych za pięć centów, a po-