Ta strona została uwierzytelniona.
— Mogą sobie, panie dzieju, robić, co chcą. I ludowładztwo i żydowładztwo, nawet komuniści, owszem. — Mnie nic do tego. Mamy prezydenta, mamy ministrów, sejm. Płacą im: niech rządzą. Po mojemu, głupio, ale trudno — widać tak ma być. — Ale na moich śmieciach: ja pan. I tu niech mi się nie wtrącają. Demokracja? — Dobrze. — Ale jeszcze nie u mnie. — Może ja głupi, może nie taki znów głupi. — Ale dopóki ja żyję... panie dzieju, — niech oni mi swoich porządków — tu — nie, — bo stracę wreszcie cierpliwość.
