Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/10

 — Pan kupi kwiatek dla tej pani.
 — Kiedy nie mam pieniędzy.
 — E, pan ma.
 — A zkąd wiesz, że mam?
 — Bo pan bogaty.
 — A to co za znajomość? — zapytała oparta o jego ramię pani w wielkim kapeluszu z piórami.
 — To moja nadworna kwiaciarka.
 Pani uśmiechnęła się niedbale.
 — Czy jesteś o nią zazdrosna? — spytał.
 Pani obrzuciła go pogardliwem spojrzeniem.
 — Wiesz, też masz pomysły.
 — No, Mańka, dasz mi kwiatek na kredyt?
 — Dlaczego nie?
 — Chcesz różę? — zapytał towarzyszki.
 — Dziękuję — rzekła z niechęcią i podrażnieniem w głosie.
 Pan dał Mańce srebrną monetę, wiązanki nie przyjął.
 — Innym razem — rzekł z dygnitarskim ruchem ręki.
 — Dziękuję panu.
 — Ile ci dał, co?
 — Dał czterdziestaka.
 — Daj mi dychę.
 — Ciekawam za co?
 — Zawołałem cię.
 — Jabym sama go zobaczyła.
 — Nie dasz? No, zobaczysz, pożałujesz.
 — Masz, masz, naźrej się.