Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/106

 — Słuchaj, Bzik, kręci mi się okropnie w głowie...
 — A tyś co myślał?
 Znów pauza.
 — Słuchaj — zaczyna znów Antek z rozpaczliwym wysiłkiem — to chyba wszystko jest okropnie paskudne.
 — Et, bzik, mówię ci. Chodź, bo zimno.
 — Nie chcę wracać.
 — A tobie co się stało?
 — Powiedz mi... Albo wszystko jedno.
 — A widzisz. Pamiętaj, co ci mówię. Wszystko jest bzik, i nic więcej. Czasem to i ja, widzisz, tak jakoś... ot... Ale mówię sobie: bzik wszystko, i koniec...
 W suterynie rozległy się krzyki.
 — Biją się — zawołał Antek
 — Et, bzik.
 — Chodź!
 — A jakże.
 Usiadł Józiek na schodku, spojrzał na niebo, raz jeszcze powtórzył: „wszystko bzik“ i zasnął.
 Antek chciał wbiedz do izby, ale wypchnięto go z sieni.
 W stancji szła bójka. Umilkła harmonja. Podłoga krwią się zabarwiła. Dzieci płakały, kobiety krzyczały.
 Olek i Wikta siedzieli w rogu pokoju na kufrze i patrzeli. Oczy Olka wyrażały ździwienie, Wikty — ciekawość.