Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/11

 — Tylko się nie rzucaj tak bardzo.
 Wziął dziesiątkę, pochwycił niedopałek papierosa, którego rzucił jakiś przechodzień i zaciągnął się.
 — Antek — zawołała nagle Mańka.
 — Czego ci się chce?
 — Patrz, tamten znów się tu kręci.
 Antek rzucił papierosa, zmierzył groźnie przeciwnika.
 — Poszedł won! Tu nasze miejsce.
 — Kupiłeś?
 — A kupiłem, tobie co do tego? Zmiataj, mówię ci, pókim dobry.
 Chłopiec zmierzył Antka od stóp do głowy.
 — A boję się ciebie, myślisz?
 — A myślę
 I Antek zbliżał się powolnym krokiem do chłopca, zachodząc z boku.
 — Pójdziesz?
 — Nie pójdę!
 Antek pchnął chłopca bokiem, wystawiwszy łokieć. Uderzenie było silne; chłopcu spadła z głowy czapka.
 — Poczekaj, dam ja ci.
 Ale Antek miał przewagę pierwszego udanego ruchu. Zręcznie podniósł czapkę z ziemi, nasunął mu ją aż na nos i rzekł, pchając go przed sobą.
 — Ruszaj, zkądeś przyszedł.
 Walka była nierówna. Antek był silniejszy:
 — Poczekaj, jak będę z Wickiem, to pomówimy dziś jeszcze.