Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/12

 — Oj! oj! boję się Wicka tyle, co ciebie
 — Zobaczymy.
 — A no.
 — Pies szczeka, wiatr wieje.
 Antek przyskoczył do przeciwnika z zaciśniętemi pięściami.
 — Słuchaj, powiedz no jeszcze co.
 — A powiem.
 Rozległ się odgłos uderzenia.
 Do walczących zbliżyła się Mańka.
 — Antoś, przestań już — prosiła.
 — Wynoś się, o! — rzekł zirytowany Antek.
 — Patrzcie, jak się o niego boi. Narzeczona! — szydził pokonany zapaśnik.
 Antek puścił się za nim w pogoń, lecz chłopiec uciekł.
 Środkiem Alej płynęły powozy, dorożki; trotuarami sunęły tłumy. Piękne stroje tworzyły barwny dywan, utkany z kosztownych tkanin.
 — Proszę jaśnie pana, niech pan kupi bukiecik. W domu matka chora, ojciec, sześcioro dzieci małych.
 Pan w palcie z podniesionym kołnierzem, w ciemnych binoklach, usiadł na ławce, patrzał on na cały przebieg walki spokojnie i ciekawie.
 Antoś zauważył go i zbliżył się z uśmiechem.
 — Niech pan, proszę łaski pana, kupi bukiet.
 — Ile kosztuje?
 — Co łaska, proszę pana.
 — A co ja będę robił z kwiatami?