Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/13

 — Podaruje pan ładnej panience. Niech pan kupi. Chcę zarobić na chleb i na lekarstwo dla ojca. Matka mnie wysłała.
 — Ty prawdę mówisz, czy kłamiesz? — oczy nieznajomego głęboko zatopiły się w oczach Antka.
 — Prawdę, proszę pana — odpowiedział, patrząc śmiało.
 — Słuchaj, jeżeli powiesz mi prawdę całą, to ci dam rubla.
 — Ja prawdę mówię, proszę pana.
 Niebieskie oczy Antka ciekawie obejmowały postać nieznajomego. Przybrał pokorną postawę.
 — Masz rodziców?
 — Mam matkę chorą, proszę pana, ojciec umarł.
 — Jak dawno?
 — Przed miesiącem, proszę pana.
 — Mówiłeś przed chwilą, że ojciec jest chory.
 — To ojczym, proszę pana.
 — Więc matka już zamąż wyszła?
 — A cóż miała robić, proszę pana? zostało nas siedmioro, toby nie poradziła!
 — Ojciec w szpitalu jest?
 — Tak, proszę pana.
 — Więc po co żebrzesz na lekarstwo? W szpitalu dają lekarstwa.
 — Dla siostry, proszę pana.
 — Mówiłeś, że dla ojca musisz kupić lekarstwo?
 — Nie, proszę pana, dla siostry. Ojciec w szpitalu.
 — W którym szpitalu?