Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/133

 Na progu ukazuje się Bronek.
 — A, jesteś. Wpuścili cię?
 — Powiedziałem, że do pana idę.
 — Dobrze. Masz tu cygara. Schowaj prędko.
 Podaje Antkowi garść cygar; chłopiec chowa je w kieszeni.
 — Chodź na schody, zaraz ci przyniosę coś.
 Antek dostaje kielich wina, kawał pasztetu i tortu.
 — Nie nudzisz się?
 — Nie.
 — Podoba ci się?
 — Tak.
 — Smakuje ci to?
 — Tak sobie.
 Antek nie chce spowiadać się ze swych uczuć.
 — Słuchaj, Antek, tylko ty, uważasz, nie myśl, że oni są, uważasz, tacy znów bardzo co. Postroi się to i wygląda jako tako. Ale, wiesz, oni — taka sama hołota, jak my.
 Wchodzi na korytarz pan szpakowaty. Bronek łamie się w pół.
 — Czego sobie jaśnie pan życzy?
 — Słuchaj no, mój kochany, wyciśnij mi pół cytryny do wody. Woda ma być czysta i zimna z lodem. Tylko zaraz. Rozumiesz?
 Bronek biegnie. „Pan“ opiera się o ścianę i cedzi przez zęby:
 — Psia krew, z temi balami.
 Bronek powraca.
 — Myślałem, żeś poszedł dopiero zrywać cytryny.