Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/134

 Bronek nie odpowiada.
 — Prosiłem, żeby woda była z lodem. Głuchy widać jesteś.
 „Pan" wypija wodę i wchodzi do salonu.
 — Widziałeś idjotę? — zwraca się Bronek do Antka.
 A walca tony marzycielskie płyną.
 Tak, Antek słyszał i widział raz tych panów i panie, u Wizytek, w kościele. Wejście było za biletami, ale on wcisnął się przemocą, otrzymał nawet szturchańca wówczas. Potem już zmądrzał: na pańskie śluby się nie pchał.
 — Masz, pij, nie żałuj sobie. Mam całą butelkę w palcie. Urządzimy sobie jutro bal, lepszy, niż ten, zobaczysz. Albo te Michałki wyfraczone umieją się bawić, myślisz?
 W słowach jego dźwięczała złość lokaja, poniewieranego przez „panów“.
 Po walcu nastąpił kontredans, znów walc, znów kontredans.
 Antek oswoił się z obcem dla niego środowiskiem. Usiadł na kanapce pod lustrem, obok dziewczyny, która była razem ze szwaczką na dyżurze. Dziewczynka mogła mieć lat czternaście.
 Przechodzi dwóch panów — gości, jeden z nich bierze dziewczynkę pod brodę i mówi:
 — Tu es belle, ma petite. Jesteś ładna, moja mała.
 Panowie przechodzą do palarni.