Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/137

 I nagle wśród gwaru rozlega się głośny, spazmatyczny płacz.
 — Dziecko moje tam zostało. Dziecko moje.
 — Gdzie? — pytają najbliżsi.
 — Na strychu, na samym srtychu.
 Natychmiast przystawiają drabinę, strażak, okręcony mokrem płótnem, wchodzi na strych, przedziera się przez płomienie.
 Trzy strumienie wody skierowano w stronę, gdzie znikł dzielny człowiek.
 Wybiegł po chwili, ale bez dziecka.
 — Dziecko mi oddajcie, dziecko! — woła kobieta.
 — Ależ niema — twierdzi strażak.
 — Jest, jest, cztery latka ma, jest. Oddajcie mi.
 Płakała, rwała włosy na głowie, tarzała się po ziemi. Tragicznie brzmiał ten krzyk, przy akompniamencie syczenia ognia.
 Drabina wisiała jeszcze, zarzucona na przepaloną belkę.
 — Kto to jest ta kobieta?
 — Warjatka.
 — A ona ma dziecko?
 — A ma.
 — To jej własne?
 — A czyjeż by, jak nie jej?
 — Więc trzeba je znaleźć.
 — Belka się załamie.
 Nagle przed panem naczelnikiem stanął chłopiec.
 — Ja wlizę.
 — Niewolno.