Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/142

 Nie odrazu przyjęto Antka. Właściciel długo nosem kręcił:
 — Wolałbym, co prawda, chłopca z prowincji... Nie łobuz jesteś?
 — Nie, proszę pana.
 — No tak, każdy to samo śpiewa... Wiedz, że u mnie taki porządek: raz przewini, dostanie w kark, drugi raz — uszy ponadrywam, trzecie przewinienie nogą w siedzenie i won!
 Antek zaczerwienił się, nic nie odpowiedział.
 Teraz właściciel zadowolony jest z Antka. Chłopiec jest grzeczny dla gości, goście go lubią, umie się znaleźć, powiedzieć coś zabawnego, a w kieszeni ma buteleczki: z koniakiem i benedyktynką. Są to „kropelki“ dla stałych gości.
 — Antek, jedna czarna!
 Antek biegnie do kuchni i woła:
 — Mała czarna.
 Przynosi kawę i pyta z tajemniczym uśmiechem.
 — Zęby pana nie bolą?
 — Oj, bolą.
 Antek ogląda się, wydobywa butelkę, kieliszek, i wlewa do filiżanki „krople na zęby“.
 Właściciel niby się gniewa.
 — Słuchaj, Antek, zakład mi zamkną przez ciebie.
 — O, niech się pan nie boi, — upewnia go chłopiec.
 — No, no, pamiętaj.